1930’lardan 1980’e dek yürürlükte olan 5237 Sayılı Belediye Gelirleri Kanunu’nun 21. maddesi:
"Dükkânlarda ticari ve sınai müesseselerin ve serbest meslek erbabının çalıştıkları yerlerin kapılarına sahiplerinin ad ve soyadları ile müesseselerinin ad ve soyadları ile müesseseleri veya ilgili şahısların işini gösteren Türkçe bir levha asmak mecburidir. Bu levhalara şayet Türkçeden gayri dil veya yazı ile yazılmak istenirse bunların genişliği ve puntoları Türkçenin yarısını geçemez ve Türkçenin altına yazılır. Levhaların Türkçeden başka bir dil ve yazı ile yazılmış kısımları için de iki kat vergi alınır."
Ancak bu kanunun yerine geçen 26.05.1981 tarih ve 2464 Sayılı Kanun’da bu içeriğe yer verilmemiş. Yasal boşluk doğunca da yabancı tanıtılar (tabelalar) ülkemizin dört bir yanına yayılmaya başladı.
Dilini sevmeyen, ülkesini sevebilir mi?
"Dükkânlarda ticari ve sınai müesseselerin ve serbest meslek erbabının çalıştıkları yerlerin kapılarına sahiplerinin ad ve soyadları ile müesseselerinin ad ve soyadları ile müesseseleri veya ilgili şahısların işini gösteren Türkçe bir levha asmak mecburidir. Bu levhalara şayet Türkçeden gayri dil veya yazı ile yazılmak istenirse bunların genişliği ve puntoları Türkçenin yarısını geçemez ve Türkçenin altına yazılır. Levhaların Türkçeden başka bir dil ve yazı ile yazılmış kısımları için de iki kat vergi alınır."
Ancak bu kanunun yerine geçen 26.05.1981 tarih ve 2464 Sayılı Kanun’da bu içeriğe yer verilmemiş. Yasal boşluk doğunca da yabancı tanıtılar (tabelalar) ülkemizin dört bir yanına yayılmaya başladı.
Dilini sevmeyen, ülkesini sevebilir mi?
