TÜRK DİLİ / TÜRKÇE

TÜRK DİLİ / TÜRKÇE

Türkçe, Türklerin konuştuğu dilin adıdır. Türkçede dil adları, kavim adlarının sonuna getirilen +cA/+çA ekiyle yapılır. Türkçe, Rusça, Almanca, İngilizce gibi.

Türkçe, Türk kelimesinin kavram alanı içinde yer alan bütün boy, soy, oymak ve aşiretlerin konuştukları dilin ortak adıdır. Aradaki farklılıklar lehçe / uzak lehçe, şive / yakın lehçe ve ağız terimleriyle ifade edilir. Bunlar bir dilin çeşitli sebeplerle oluşmuş alt kollarıdır. Türk dilinin bugün üç uzak lehçesi vardır. Bunlar Yakutça, Çuvaşça ve Türkçedir.

Türkçe kolu kendi içinde üç ana gruba ayrılır:

• Kıpçak/Kuzey grubu: Kırgız, Kazak, Tatar, Başkurt, Nogay, Kumuk, KaraçayBalkar, Karaim Türkçeleri.
• Karluk/Doğu grubu: Özbek ve Uygur Türkçeleri.
• Oğuz/Batı grubu: Türkiye, Azerbaycan, Türkmen ve Gagavuz Türkçeleri.

Türkçe, Göktürklerden önce de var idi elbette. Ancak yazı dili olarak Göktürklerden itibaren günümüze kadar aralıksız kullanılmış ve adı hep “Türkçe/Türk dili” olmuştur. Bunu tarihî belgelerden tespit ve takip etmek mümkündür. Göktürklerden sonra, Uygurların da kendi dillerine Türkçe, “ Türk tili / Uygur Türk tili, ” dediklerini görüyoruz. Karahanlılar döneminde yazılan eserlerde de bu adlandırma açıkça görülmektedir. Zira, Kutadgu Bilig’in ön sözünde eserin “Türk dili ile yazıldığı” belirtildiği gibi, Kaşgarlı’nın büyük lügatinin adı da Dîvânü Lügâti’tTürk’tür. Selçuklu, Osmanlı, Kıpçak ve Çağatay sahalarında yazılan eserlerin hemen hepsi, aynı şekilde, dillerinin adına Türkçe/Türk dili, Türkî demektedirler.

Özellikle 20. yüzyılın başlarından itibaren Sovyetlerdeki Türk cumhuriyetlerinde “Azeri/Azerbaycan dili, Kazak dili, Kırgız dili, Tatar dili, Başkurt dili...” gibi adlandırmalar kullanılmıştır. Bu ifadelerin her birinde “dili” tamlananı +cA/+çA ekinin yerini tutmaktadır. Türkiye’de de zaman zaman “Kazakça, Tatarca, Azerice, Türkmence…” gibi terimlerin kullanıldığını görüyoruz.

Türk kelimesinin kavram alanı ve başlangıcından bugüne yaptığı işlev göz önüne alınırsa, bu kullanımın sakıncaları açıkça görülecektir. Nitekim diğer Türk cumhuriyetleri boy veya coğrafi adla anılırken, Anadolu Türklerinin Türk adıyla anılması, Türk ve Türkçe kelimelerinde bir anlam daralması yaratmıştır. Böylece Türk adı Türkiye Türkleri, Türkçe de Türkiye Türkçesi ile sınırlandırılmıştır.

Günümüzde Türkçe sözü yavaş yavaş gerçek ve genel anlamıyla kullanılmakta ise de, dünyada bu ad yaygın biçimde ‘Türkiye Türkçesi’ karşılığında kullanılmaktadır. Aslında Türkiye’de konuşulan dil, sadece Türkçenin bir lehçesidir ve özel adı ‘Türkiye Türkçesi’dir. Türkçe dar anlamda Türkiye Cumhuriyeti devletinin resmî dili, geniş anlamda ise dünya üzerindeki bütün Türk soylu halkların değişik coğrafyalarda, çeşitli lehçeler halinde konuştukları dilin adıdır.

Türk Dili/Türkçe terimi ile ifade edilen anlamları, en dar olanından en geniş olanına doğru şöyle sıralayabiliriz:

Türkçe, Türkiye’de yaşayan Türklerin ana dilidir.

Türkçe, Türkiye Cumhuriyeti devletinin resmi dili olması nedeniyle, Türk kökenli olan ve olmayan bütün Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarının ortak dilidir.

Türkçe, Anadolu ve civar sahalarda; Irak, İran, Suriye, Kıbrıs, Yunanistan, Bulgaristan, Makedonya, BosnaHersek, Kosova, Sırbistan, Hırvatistan ve ay

rıca Almanya başta olmak üzere, çeşitli Avrupa ülkelerinde yaşayan Türklerin konuştuğu dildir.

Türkçe, Çuvaşça ile Yakutça (ve kimilerine göre Halaçça ) dışında kalan Türk lehçelerinin ortak adıdır.

Türkçe, Çuvaşça ve Yakutça da dahil, 20’si yazı dili toplam 50 civarında, tarihî ve çağdaş Türk lehçesinin ortak adıdır.

Dil, Diller ve Türk Dili

DİL VE DİLLER

Dil, insanvarlık ilişkisinde bilme, insaninsan ilişkisinde bildirişme aracıdır. Bildirişimi sağlayan her türlü gösterge, her türlü araç dil sayıldığı için F. De Saussure dili, “bildirişimi sağlayan göstergeler dizgesi” (Saussure 1998; 46) olarak tanımlamıştır. Doğan Aksan da “dil, düşünce, duygu ve isteklerin bir toplumda ses ve anlam yönünden ortak olan öğeler ve kurallardan yararlanılarak başkalarına aktarılmasını sağlayan çok yönlü çok gelişmiş bir dizge ” (Aksan 1985; 55) şeklinde tanımlamaktadır.

Dil, varlığın insan algısı içindeki bilgisini işaret eder ve toplumların eşyayı, varlığı algılama, anlamlandırma ve anlatma özelliklerine göre değişiklikler gösterir. İnsan varlığı beş duyusuyla algılar. Dolayısıyla beş duyunun her biriyle saymaca bir dil sistemi yaratmak mümkündür. Bu diller, göz dili / görsel göstergeler, kulak dili / işitsel göstergeler, burun dili / kokuyla ilgili göstergeler, dil/tat dili / tat almayla ilgili göstergeler, ten dili / dokunmayla ilgili göstergeler şeklinde adlandırılabilir.

Dilleri oluşma biçimlerine, kullanılma yerleri ve işlevlerine göre, doğal, yapay ve özel diller şeklinde gruplara ayırmak mümkündür.

Toplum dilbilimsel açıdan diller, ölçünlü, bölgesel, toplumsal ve işlevsel dil türleri biçiminde sınıflandırılabilir. Dilleri yazı dili olup olmamaları bakımından da yazı dilleri ve konuşma dilleri biçiminde tanımlayabiliriz.

İnsan sosyal bir varlıktır. Birlikte yaşayan insanlar, duygu ve düşüncelerini birbirlerine aktarmak isterler. Dil, bu bildirişim ihtiyacından doğmuştur. Bu doğuşa kaynaklık eden şeyin ne olduğu konusunda ise bir birlik yoktur.

Aristo’dan beri kimi araştırmacılar dilin Tanrı tarafından insana öğretildiğini savunurken, kimileri de insana verilen şeyin dili yapma ve kullanma yeteneği olduğunu, sosyal ve kültürel bir üretim olan dilin insanlar tarafından sonradan geliştirildiğini savunmuşlardır. Aynı şekilde Eski Yunandan beri kimi düşünürler, dilin bir mantık ürünü olduğunu, dolayısıyla düşünce ile anlatım, fikir ile şekil arasında bir ilişki bulunduğunu savunurken bir bölümü de dilin düzensiz olduğunu, eşya ile adları/göstergeleri, fikir ile anlatımı arasında doğal bir ilişki bulunmadığını savunmuşlardır. İkinci fikre katılan F. De Saussure, “göstergenin nedensizliği ilkesi”ni, dilin doğasını yansıtan temel bir ilke olarak tanımlamıştır.

Dil, insanın ayırt edici bir vasfıdır. Hem kişilerin hem de toplumların kimliklerini belirleyen ve onları temsil eden bir özelliği vardır. İnsan ile birlikte var olduğu için, dilin tarihini insanlığın tarihi ile birlikte ele almak gerekir.

Dilin kökeni ile ilgili görüşler iki temel anlayış içinde değerlendirilir. Bunlardan birincisi ‘tek kökenlilik’ kuramı, ikincisi ise ‘çok kökenlilik’ kuramıdır. Tek kökenliliği savunanlara göre başlangıçta tek dil vardı. Daha sonra bu dilden ağızlar, lehçeler doğmaya başladı ve farklılaşma ilerledikçe bu lehçeler yeni diller haline geldiler. Çok kökenliliği savunanlara göre ise, insanlar farklı coğrafyalarda farklı gruplar halinde yaşamaya başladığı için her grup ayrı bir dil oluşturdu ve daha doğuş aşamasında diller farklıydı.

• Kıpçak/Kuzey grubu: Kırgız, Kazak, Tatar, Başkurt, Nogay, Kumuk, KaraçayBalkar, Karaim Türkçeleri.
• Karluk/Doğu grubu: Özbek ve Uygur Türkçeleri.
• Oğuz/Batı grubu: Türkiye, Azerbaycan, Türkmen ve Gagavuz Türkçeleri.

2. Moğol Dilleri
   1. Moğolca
   2. Buryat
   3. Kalmuk
3. MançuTunguz Dilleri

Sibir Kolu:

1. 1. Evenkçe (Tunguzca)
   2. Even (Lamut)

Mançur Kolu:

1. Mançur
2. Çjurçjen

Amur Kolu:

1. Nanayca (Goldca)
2. Udeyce (Udegeyce)

4. Uzak Doğuda Hiçbir Gruba Dahil Olmayan Diğer Diller
   1. Japonca
   2. Ryukyus
   3. Korece
   4. Ayn

Ural Dilleri

A. FinUgor Dilleri

Ugor Kolu:

1. 1. Macarca
   2. Mansiy (Vogul)
   3. Hantıy (Ostyaç)

BaltıkFin Kolu:

1. Fince
2. Estonca
3. İcor
4. Karel
5. Vepss
6. Vod
7. Liv
8. Saam (Lopar)

Perm Kolu:

1. KomiZıryan
2. KomiPermyaç
3. Udmurtça

Voljsk Kolu:

1. Mari (Çeremis)
2. Mordov

2. Samoyed Dilleri
   1. Nene (YurakSamoyed)
   2. Nganasan (Tavgiy)
   3. Eneç (YeniseySamoyed)
   4. Selkup (OstyakSamoyed)

Hint Avrupa Dilleri, Hint Avrupa Dilleri Nelerdir, Hint Avrupa Dilleri Hakkında Bilgi